OptiMSM® tabletten

Achtergrond informatie

De ontdekking van MSM

Ruim veertig jaar geleden werd Dr. Robert Herschler, als chemicus werkzaam bij de papierfabriek Crown Zelllerbach Corporation, gevraagd om een nuttige besteding te vinden voor lignine, een van de afvalprodukten van de fabriek. Oxidatie van het lignine in een reactor bleek DMSO (Dimethylsulfoxide) op te leveren, een natuurlijke, organische vorm van zwavel. DMSO was geen nieuwe stof, want een Russische wetenschapper had het al in 1867 gemaakt en beschreven in een Duits tijdschrift. Aanvankelijk richtte Crown Zellerbach het onderzoek vooral op de toepassing van DMSO als……oplosmiddel voor pesticiden (!). Op een dag kregen Dr Herschler en een medewerker wat in DMSO opgelost pesticide op hun huid en werden daarop zwaar ziek. Onderzoek wees uit, dat het pesticide -dat normaal niet via de huid kon worden opgenomen- op onverklaarbare wijze in het lichaam van de mannen terecht was gekomen. Inmiddels was Dr. Herschler in contact gekomen met Dr. Jacob die vooral geïnteresseerd was in DMSO als antivriesmiddel voor transplantatieorganen. Beide mannen bespraken het ongeval en beseften dat DMSO blijkbaar een belangrijke eigenschap had die niemand nog kende: het was in staat om chemische stoffen op te lossen en via de huid in het menselijk lichaam te brengen.

Dr. Jacob vroeg zich af of DMSO ook een transportmiddel voor geneesmiddelen kon zijn, en begon een aantal kleinschalige experimenten. Op de huid aangebracht DMSO werd zo snel opgenomen dat de proefpersonen al na enkele minuten een bittere smaak in de mond konden proeven en hun adem een knoflookachtige geur kreeg. Tot zijn vebrazing ontdekte Dr. Jacob dat DMSO zelf ook werkzame eigenschappen bezat die het herstellend vermogen van de huid ondersteunen. Daarop verzocht Dr. Jacob een plaatselijke reumatoloog van aanzien, Dr Rosenbaum, om DMSO in zijn praktijk uit te proberen. Dr. Rosen baum bracht bij 15 proefpersonen DMSO aan op de huid en moest stomverbaasd concluderen dat bij 13 patiënten binnen het uur aanzienlijke verbetering was opgetreden.

DMSO werd een veelbesproken stof. De farmaceutische industrie zag er vooral een ideaal transportmiddel om geneesmiddelen via de huid in het lichaam te brengen. Echter, in het begin van de zestiger jaren werd de wereld opgeschrikt door de ‘Softenon affaire’. De stof Thalidomide die zwangere vrouwen werd voorgeschreven tegen misselijkheid en braken, bleek aangeboren afwijkingen aan de ledematen van de foetus te kunnen veroorzaken. Naar aanleiding van deze affaire, besloot de U.S. Food and Drug Administration (FDA) tot nader order geen nieuwe geneesmiddelen meer toe te laten. Hierop verloor de farmaceutische industrie haar belangstelling voor DMSO.

DMSO is onderwerp geweest van verschillende internationale symposia. Volgens Dr. Jacob zijn in de loop der jaren meer dan 12.000 wetenschappelijke publicaties verschenen over de biologische toepassingen van DMSO, en 28.000 over de chemische eigenschappen. In 1970 werd DMSO toegelaten in de Verenigde Staten als geneesmiddel voor gewrichtsproblemen bij honden en paarden. In 1978 werd het toegelaten in de Verenigde Staten als humaan geneesmiddel voor cystitis interstitialis, een zeldzame aandoening van de blaas die vooral bij vrouwen voorkomt.

Vanwege de bittere smaak en penetrante geur, is DMSO echter nooit populair geworden bij het grote publiek. Bovendien bleek het gemakkelijk tot huidirritaties te kunnen leiden indien het op de huid werd aangebracht. Eind zeventiger jaren nam Robert Herschler het initiatief tot verder onderzoek naar de natuurlijke metabolieten van DMSO. Het onderzoek werd uitgevoerd aan de Oregon Health Sciences University in Portland, onder leiding professor Stanley Jacob. Uit eerder onderzoek was reeds bekend, dat MSM de belangrijkste metaboliet is van DMSO. Nadat DMSO door het lichaam is opgenomen, wordt ongeveer 15% omgezet in MSM. Urineonderzoek wees uit, dat oraal ingenomen DMSO na 120 uur niet meer aantoonbaar was in de urine. MSM werd echter na 480 uur nog steeds aangetoond. De vertraagde uitscheiding wordt waarschijnlijk veroorzaakt, doordat MSM een sterkere binding aangaat met de lichaamsweefsels dan DMSO. De onderzoekers ontdekten, dat veel van de aan DMSO toegekende geneeskrachtige werkingen, waarschijnlijk moeten worden toegeschreven aan diens metaboliet MSM. Bovendien ontdekten ze, dat MSM veel gebruiksvriendelijker is dan DMSO: het is stabieler, reukloos, en geeft geen huidirritaties.

Heel lang is de toepassing van MSM beperkt gebleven tot de veterinaire markt, en cosmetica. Angst voor de strenge regels van de FDA lag hieraan ten grondslag. Pas nadat de FDA in de jaren negentig zijn regels versoepelde, kwam MSM beschikbaar als voedingssupplement voor de mens.